7 mitów o kleszczach

Kleszcze to drobne, niebezpieczne stworzenia, których przetrwanie zależy od tego, czy uda im się do kogoś przyczepić– na przykład do Twojego psa, kota czy członka rodziny – i spożyć swój krwawy posiłek. Trochę jak wampiry, prawda? Może właśnie dlatego z tymi małymi stworzeniami wiąże się tak wiele mitów. Ludzie, gdy boją się zrozumieć i poradzić sobie z czymś groźnym i nieznanym często tworzą i powielają nieprawdziwe informacje. Jeśli miałeś lub miałaś nieprzyjemność spotkania z kleszczem, to wiesz, że nie można ich lekceważyć. Im więcej o nich wiesz, tym łatwiej Ci zrozumieć, że w pierwszej kolejności należy zapobiegać kontaktom z nimi.

MIT NR 1: WSZYSTKIE KLESZCZE SĄ TAKIE SAME

Szacuje się, że na świecie jest 899 gatunków kleszczy. Kleszcze dzielą się na dwie grupy: twarde i miękkie. Kleszcze twarde (właściwe) mają twardą tarczkę za otworem gębowym i kształt płaskiego ziarenka. Kleszcze miękkie (obrzeżki) nie mają twardego pancerza i kształtem przypominają rodzynkę – łatwo można je pomylić z najedzonymi samicami kleszczy twardych, które także wyglądają jak gruba, szara rodzynka. Choć problem mogą stanowić wszystkie kleszcze, Ty, Twoi bliscy i Twoje czworonogi prawdopodobnie będziecie mieć do czynienia z kleszczami twardymi.

MIT NR 2: KLESZCZE NIE MOGĄ PRZEŻYĆ DŁUŻSZego CZASu W ZAMKNIĘTYCH PRZESTRZENIACH

Brązowy kleszcz psi (Rhipicephalus sanguineus) świetnie odnajduje się wewnątrz budynków. Jego cykl życiowy nie przypomina cyklów życiowych innych kleszczy, ponieważ może przeżyć i rozwijać się   wewnątrz pomieszczeń. Oznacza to, że chociaż pojawia się i jest aktywny w chłodniejszych klimatach, woli klimaty ciepłe. Zwykle znajdowany jest na psach lub w domach, w których mieszkają psy. Kleszcze te kryją się w szczelinach, za grzejnikami, pod dywanami i meblami, na zasłonach i ścianach. Najedzona samica brązowego kleszcza psiego może złożyć nawet cztery tysiące jaj.

MIT NR 3: KLESZCZE PRZENOSZĄ TYLKO BABESZJOZĘ

Lista chorób, które przenoszą kleszcze, jest bardzo długa. Poza babeszjozą kleszcze przenoszą także anaplazmozę, erlichiozę, bartonelozę czy mykoplazmozę hemotropową – łącznie ponad 100 chorób zakaźnych. Ryzyko zakażenia dotyka nie tylko psów i kotów – Ty i Twoja rodzina także możecie być narażeni. Choroby odkleszczowe mogą początkowo dawać takie same objawy u ludzi i zwierząt: ospałość, gorączka, utrata apetytu, ból stawów i osłabienie. Ponadto ich rozwój niejednokrotnie przebiega szybko, stając się poważnym zagrożeniem dla zdrowia. Dlatego tak ważna jest ochrona psa, kota, rodziny i samego siebie przed kleszczami. Zanim zakażony kleszcz przeniesie chorobę, musi być wkłuty przez dłuższy czas – na przykład babeszjoza przenoszona jest nawet dopiero po 48 godzinach. Podczas jednego, kilkudniowego żerowania kleszcze mogą przenieść kilka różnych chorób.

MIT NR 4: JEŚLI NIE WIDZISZ KLESZCZA, TO PROBLEMU NIE MA

Niektóre kleszcze są tak małe, że często ich nie widać. Choć zawsze są przyczyną problemu często staje się on poważniejszy dopiero wówczas, gdy samego kleszcza nie ma już na żywicielu. Po żerowaniu i kopulacji samica kleszcza porzuca żywiciela i składa jaja. Ich liczba różni się w zależności od gatunku, ale zwykle są ich całe tysiące. Z jaj wykluwają się larwy, które przeobrażają się w nimfy, a te później w dorosłe osobniki.

MIT NR 5: KLESZCZE SPADAJĄ Z DRZEW NA ZWIERZĘTA DOMOWE

Kleszcze nie potrafią biegać ani skakać, ale nie spadają przypadkowo na żywiciela. Żyją na wilgotnych, zacienionych obszarach. Często czekają na przechodzącego obok żywiciela w wysokich trawach lub niskim listowiu. Gdy wyczują wytwarzane przez niego wibracje, ciepło i dwutlenek węgla, wyciągają dwa przednie odnóża, by przyczepić się do przechodzącego zwierzęcia. Zwykle ma to miejsce, gdy zwierzę albo człowiek ociera się o wysoką trawę lub zarośla. Gdy kleszcz przyczepi się do żywiciela, wybiera on dogodne miejsce i często udaje mu się spożyć cały krwawy posiłek, pozostając niezauważonym.

MIT NR 6: KLESZCZE STANOWIĄ PROBLEM TYLKO PRZY CIEPŁEJ POGODZIE

Kleszcze są aktywne przez cały rok. Gdy temperatura spada, a kleszcze przebywają na zewnątrz, zakopują się pod ziemią, chowają w szczelinach, pod deskami i w zagłębieniach ścian domów, gdzie hibernują. Gdy tylko zrobi się na tyle ciepło, że nie grozi im zamarznięcie, przerywają hibernację i wyruszają w poszukiwaniu pożywienia. Jak prawdopodobne jest, że w ciepły zimowy dzień zabierzesz psa do parku? Pamiętaj, że nie jesteście jedynymi stworzeniami, które chcą się bawić na zewnątrz, gdy jest ciepło – kleszcze też nie próżnują. Natomiast kleszcze mieszkające w domach, takie jak brązowy kleszcz psi, o którym wcześniej wspomnieliśmy, są aktywne 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu przez 365 dni w roku.

MIT NR 7: ZWIERZĘTA, KTÓRE NIE WYCHODZĄ NA DWÓR, NIE POTRZEBUJĄ OCHRONY PRZED KLESZCZAMI

Tak jak wszystkie pozostałe mity na naszej liście, ten także nie jest prawdziwy. Kleszcze łatwo mogą się przyczepić do zwierzaka mieszkającego w domu, na przykład do kota. Choć zwykle od razu po przyssaniu się zaczynają się odżywiać, mogą też przyjechać na gapę do domu na ubraniach lub ubłoconych butach. Gdy kleszcz dostanie się do domu, zacznie szukać żywiciela. Jego przetrwanie zależy od znalezienia i spożycia krwistego posiłku.

Co zatem możesz zrobić, aby uchronić się przed kleszczami? Możesz zabezpieczyć domowego zwierzaka przed tymi pasożytami dzięki skutecznym preparatom. Porozmawiaj z lekarzem weterynarii o innowacyjnej ochronie, która oferuje długotrwałe zabezpieczenie przed kleszczami. Bądź o krok przed tymi nieznośnymi pasożytami i chroń swoich czworonożnych przyjaciół.